pociągiem, jak na andrzejki jechalam

Dziś zasnę bez problemów... Jestem wykończona, padam z nóg... Tylko jeszcze przed komputerem, jeszcze nie chcę go wyłączyć, jeszcze na coś czekam... Oczy zamazane kleją się nieugięcie i kawa nie pomogła i książka mnie nuży. Tylko pocztę sprawdzam i po blogach łazęguję, szukając sama nie wiem czego. Czesiu milczący dziś cały, za to z Martą rozmawiałam, pół dnia nam to zajęło. I Michał wspominał, że wpadnie na jesień do Londynu...

Tak przytulić się do poduszki, zamknąć oczy i zasnąć - przyśnić coś nieprzyśnionego... "Czarny chleb i czarna kawa" po pokoju się snuje przypominając, co było. Czasy zamierzchłe - początek studiów... I pociągi mi się marzą - podróże długie z książką na kolanach, wśród ludzi których nie znam - a poznać mogę. Świat wiruje zza szyby w zieleni i w błocie, czasem w kroplach deszczu. A zimą biała pierzyna lasy spowija w zadumie...
Pamiętam zimę taką, gdzie w jeden wieczór - już po zajęciach - biegłam po kwiaty. Rynek Jeżycki w światłach latarni tonął, ludzie uciekali przed zimnem chroniąc się w ciepłych mieszkaniach. I ta pani - kwiaciarka - pakująca mą róże szczelnie w okowy papieru. "Niech pani uważa, mróz kwiatom szkodzi". Przede mną długa podróż w nocnej zawierusze. Ten zapach pociągu, nigdy go nie zapomnę... Pociąg pełen ludzi otulonych, w ciepłych płaszczach, z szalami po szyję i w czapach chroniących przed śniegiem. Rozsiadają się powoli, szukają miejsca - pociąg wydaje się wypchany, przelewa się w gwarze niestrudzonych głosów. Jeszcze kilka sekund i pociąg rusza. Mozolnie, powoli - nabiera tępa. Płaszcze spadają, szale rozplątują swoje supły - robi się goręcej, duszniej, do niemożliwości... Siedzę z Anią, koleżanką z liceum, kiedyś mieszkałyśmy razem - któregoś lata, poznańskie losy - ale to już inna historia. Minuty mijają w roztargnieniu, przy miłej dyskusji, coś pomiędzy życiem a wspomnieniami. W powietrzu unosi się zapach - dziwny jakiś, niezidentyfikowany. I goręcej się robi i już nie mam z czego się rozbierać... Niespodziewanie, ni z tego ni z owego pod moim lewym ramieniem unosi się płomień - nieśmiały jeszcze i zamknięty w sobie. Nie zdążył się rozwinąć zgaszony butelką wody... I stało się jasne skąd to ciepło płynęło i śmiałyśmy się pół drogi z kolei państwowych które niezapowiedzianie płoną.






We Wronkach Ktoś się przysiadł i już dalej jechaliśmy razem, do mojego domu. Na chwilę tylko by tacie złożyć życzenia. Dla mamy miał być kwiatek, który jednak podróży nie przetrwał. Na stacji umarł nieoczekiwanie, w ciszy zapomniał, że istniał... Pochowaliśmy go w jednym z koszy w okowach papieru, który miał go chronić. I z prezentu nic nie wyszło...

ech, tym razem bez tytułu

Siedzę i piję, właściwie już nie piję... Nienawidzę tych angielskich nocy... Północ wybija i gości wypraszają z baru - i spać iść wypada... Tylko co, jeśli sen nie przychodzi?


"Nie widziałam Go od wieków (...)", a widziałam Go niedawno... Zaledwie tydzień temu...

Ale to nic nie znaczy.

fotograficznie

Kolejna bezsenna noc... Sen po knajpach się błąka, przy kieliszku wódki nie może zasnąć. Ale nie on jeden - innym spać nie daje. A miasto puste, wiatr po uliczkach hula szukając zaczepki... W pustych uliczkach przysiądzie na chodniku i szuka natchnienia w oświetlonych oknach. Ile to można zobaczyć, ile istnień poznać... Tych bezsennych ludzi, co ze zmartwień czy trwogi oczu nie potrafią zamknąć. Jasne punkty w szarych ścianach, jak kwiaty rosnące na ściernisku. Ile twarzy do szyb przyklejonych czeka tej nocy na Ciebie? Wypatrują szczęścia, miłości? A może przeszłość je dręczy...
Przeszłość nie potrafi odejść. Jak dobra przyjaciółka za Tobą się błąka - czy jej chcesz czy nie chcesz, nie pyta o zdanie.

Tymczasem ja o Poznaniu miałam... Myśli mi się plączą i nie do tego zmierzam, do czego dotrzeć chciałam. Z akademika, z Czesiem, przez Izz robione - na naszym parapecie słodkim co tyle nocy z nami wycierpiał.

 

 I jeszcze jedno, tym razem autorstwa Czesia - i choć nie wyszłam najlepiej - podoba mi się...

bezsenność

Przejmująca cisza w czarno-szarym tle... Tylko nuty sączą się przez ściany. Ciekawe kto rano wstanie? Abstrakcja nocy przelewa się przez palce, nucąc do ucha niewyśnione sny.

noc, jedna z tych ostatnich - ostatnią nazwana

Zastanawiam się, zastanawiam się poważnie nad nicością i byciem - ale tylko, gdy zapadnie zmrok. Tylko, gdy nad łóżkiem kłaniają się mary - te senne panie, które nie pozwalają zasnąć. Zaspane oczy nie widzą przyszłości...
I czy wspominałam, że potrafię marzyć? Od kilku chwil - tych ulotnych, których nie zatrzymam... Przypomniałam sobie czym jest "żyć", jak cudnie zamknąć oczy otwierając je tylko po to, by się uśmiechnąć. Ciepło i oddech zatopiony w nicości - tych kilka chwil, których warte jest życie... Gdzieś na poddaszu w sierpniowy wieczór - w to lato, którego nie znam - świat zawirował, wróciła przeszłość. Nienazwana, skreślona z góry - jedyna, której pragnę. Noc nieskończona, ulotna w wspomnieniu - nienazwana istnieniem obojga...
Czemu los się smuci? Było i nie jest - nadzieja złudna, która pozwala zasnąć. Niemożliwe na wyciągnięcie ręki, przez kilka sekund zatrzymanych w ciszy...
I te oczy zranione, wysokie czoło i kilka zmarszczek, które czas zwiastują. Cisza między nami wydawała się wszystkim - słowa, które niczego nie oddadzą zamilkły. Uśmiech, ten jeden jedyny - którego nie znam znając go na pamięć, którego odczytać nie umiem mając nieme pojęcie co może oznaczać. Twe oczy wpatrzone w nicość, którą ja oznaczam - błądzące gdzieś między ramieniem a czerwienią ust zaciętych, kryjących rozkosz i uśmiech przewrotny... Gdzie radość i smutek to samo przybrały imię, gdzie w rozkoszy rozpacz się roztapia.
Jak mogłabym zapomnieć? Jak przestać Ciebie kochać? Nieme słowa - wyznanie miłości... I tylko oczy, które wyrażają wszystko - to czego się boję, a czego tak bardzo bym dziś chciała. Dziś - od zawsze oznacza, nic nieznaczące jutro...
Przytul, schowaj mnie w swych ramionach... Kochaj.





I tylko łzy bezsilne po policzkach spływają, ale to niczego nie zmienia...

co w polsce nowego po krótce

Wróciłam z wakacji, dwa beztroskie tygodnie spędzone z ludźmi, których kocham ponad wszystko. Dobre i złe wieści, ślub Kasi i spotkanie z Marcinem... Nazbierało się opowiastek o rzeczach dużych i małych, przygód zabawnych i nieprzespanych nocy. Nie wiem od czego zacząć i o czym pisać najpierw...

Tydzień nad morzem - w osławionej Ustce, niedaleko Słupska. Dwa wyjazdy do Koszalina, którego nie znam i poznać nie zamierzam. Dziadek, który dopełnia ostatnich godzin przykuty do łóżka, unieruchomiony chorobą - która sekunda za sekundą przybliża go do grobu. Serce roztrzaskane nie chce czuć...

Wesele było fajne - bo co innego o weselu można rzec? Młodzi zakochani, rodzina się zjechała, gratulacje, życzenia i tańce do białego rana.

A ja rozstrojona - szczęśliwa i nie jednocześnie. W ramionach Marcina zastygłam na kilka nieprzerwanych sekund, na jedno uderzenie serca... I znów zaczęłam marzyć, co nie zwiastuje dobrego czasu - bo boję się, że może zaboleć. Bez złudnych nadziei - wróciłam do Anglii, do zwykłego życia - zastanawiając się tuż przed zaśnięciem czy to możliwe, czy sen tylko mi się dziś przyśnił.